آخرین یاد آرمان گرشاسبی

هرگز وداع جانم نکردی

ای آنکه تنها تو پشیمانم نکردی

آن شب که در بغض خنداندیم کو

آن جمله در گوشم که میلرزاندیم کو

ای آنکه چشمانش غمی چون شاعران داشت

چون سایه در ماوای جانش ارغوان داشت

صراحت گزنده اش هم مهربان بود

آن که می که شیراز تمام دختران بود

برگرد به دلتنگی اگر باقی عمرت گذرد چه

برگرد پس این قصه که این شهر مرا میفشرد چه

ای وای اگر این گریه که من میشنوم مال تو باشد

برگرد اگر بی خبر از درد تو خوابم ببرد چه

ای کتابی که هنوز آغوش دریا را به سمتم میگشایی

مه گریبانم گرفته بی ثمر از من نپرس جانم کجایی

آخرین یادی که دارم از خودم ره سمت خاموشی گرفتم

تا نشانم دادی آن زخم نهان را من فراموشی گرفتم