چند روز پیش بود که حامد برادران در استوری پیجش خبر از هشتمین سالگرد اولین کنسرت «بهنام بانی» داد و اشاره کرد که او بالای ۱۵۰۰ سانس کنسرت در سراسر ایران و جهان برگزار کرده. حدود ۲۴۰ هزار عدد بلیت و حدود ۱۲۰ سانس کنسرتهای شهر تهران تقریباً بامیانگین زمانی ۳ الی ۱۰ دقیقه به فروش رسیده است.
نکته‌ی جالب توجه این است که اگر هشت سال از اولین کنسرت بانی گذشته باشد و تا امروز هم ۱۵۰۰ کنسرت روی صحنه برده باشد رقمی که از ضرب و تقسیم حاصل می شود چیز عجیبی است. قطعا بعضی از این کنسرت‌ها در یک روز و دو سانسه بوده اما اگر هر سانس را به یک شب اجرا اختصاص دهید یعنی بانی از زمان آغاز کنسرت هایش تقریبا هر روز یا یک روز در میان اجرای زنده داشته.
شما عملا با خواننده‌ای طرف هستید که وقت سر خاراندن هم ندارد. بانی سال‌های زیادی تلاش کرد تا پایش به موسیقی مجاز و کنسرت باز شود و در نهایت بعد از مدت زمان طولانی انتظارش، حالا اگر پرفروش‌‌ترین نباشد قطعا یکی از پرفروش‌ترین‌های موسیقی ایران در یک دهه اخیر است.
اگرچه «بهنام بانی» در سال‌های اخیر موزیک‌های اسلوهای موفق و هیتی را منتشر کرده اما عموماً او را به عنوان خواننده‌ی آهنگ‌های شاد می‌شناسند که در کنسرت‌هایش هم انرژی زیادی از خود می گذارد. با این تفاسیر پس چرا نباید یکی از پرفروش‌ترین‌های تاریخ موسیقی پاپ بعد از انقلاب نباشد؟