تا بحال به این فکر کرده‌اید که چرا وقتی سبکی مُد می‌شود همه دنبال آن می‌روند و در نتیجه آهنگ‌ها شبیه هم می‌شوند و اتفاق خلاقانه و متفاوتی را شاهد نیستیم؟!
چند سالیست که آهنگسازی معنا و حرمت خود را از دست داده و هر شخصی روی خودش، اسم آهنگساز می‌گذارد بدون سواد و دانش کافی، ذوق، مهارت و دغدغه ملودی‌سازی!
این افراد به آثار موسیقی پیش از خود واقف نیستند و ملودی‌هایی می‌سازند که شبیه آن را قبل‌تر یک آهنگساز ساخته است! آن‌ها روی کار خود فیلتر نمی‌گذارند، ملودی را صیقل نمی‌دهند و بدون وسواس، کار را به نام خودشان می‌زنند!
جدیداً هم مرسوم شده که برخی از این افرادِ به اصطلاح هنرمند روی بیت‌ها و تنظیم‌های بدون کلام سایرین (حال می‌خواهد ایرانی باشد یا خارجی، جدید یا قدیمی) که از پیش آکورد‌های آن مشخص شده و فضای کار شکل گرفته، ملودی می‌سازند!
یکی از اصلی‌ترین دلایل اُفت ملودی‌ها و عدم انتشار قطعات ماندگار و قابل دفاع، همین موضوع است.
متاسفانه اکثر خوانندگان این روزها، خودشان با توان حداقلی، ملودی می‌سازند و حتی برای ترانه کار نیز حاضر به استفاده از کلام متخصصین این عرصه نیستند، فقط می‌‌خواهند به سرعت کار را به دست تنظیم کننده بسپارند.
طبیعتاً اگر تنظیم‌کننده نیز ارتباط خاصی با ملودی آن‌ها نگیرد، هر چقدر هم بخواهد نمی‌تواند ذوق و وقت زیادی روی آن کار بگذارد.
آهنگساز به طور کلی به فردی گفته می‌شود که چند تِم ملودیک شامل اورتور، ورس‌ها، ترجیع، میدتور و پایان‌‌بندی را در کنار هم قرار دهد و پس از ساخت خط کلی ملودی، ریتم و تمپوی مناسب را تعیین کند و سیکل آکورد‌های آن را زیر ملودی مشخص کند. حال ممکن است آهنگساز روی شعر ملودی بسازد یا برعکس؛ فرقی ندارد مهم این است که آهنگ خلاقانه و بدیع باشد.
همه این نکاتی که گفتیم منجر به وضعیت این روزهای موسیقی پاپ شده و به ندرت شاهد اتفاقی ویژه هستیم و باید گفت کمیت، جای کیفیت را گرفته است!
امیدوارم ورق برگردد و نسل جدیدی را ببینیم که مانند گذشتگان با دغدغه، حرمت هنر والای موسیقی را حفظ می‌کنند و نتیجه آن را در پیدایش آثار قابل اتکا و مهم مشاهده کنیم.