نزدیک به دو سال است که تیزرهای اکیپی و دست جمعی به شدت مُد شده است. اما سوال اینجاست که دیگر این اتفاق کلیشه‌ای و غیر جذاب شده… آیا واقعا فکر می‌کنید با این‌کار، خروجی که از یک موزیک در نظر دارید، نتیجه بهتری دارد؟!
موسیقی در ایران به شدت تحت تاثیر تفکر غالب بر مارکت پیش می‌رود. برای مثال مدتی صداهای بم و خش‌دار روی بورس است. این روند سال‌ها با مُد شدن شیش و هشت خوانی، قدیمی صدا دادن تنظیم و ... ادامه پیدا کرده و حالا هم که با تیزرهای اکیپی روبرو شده‌ایم.
تیزرهایی که در آن خواننده به نوعی گَنگ خودش را نشان می‌دهد و با جمع کردن تعدادی دختر و پسر، آن هم با اَکت‌ها و لباس‌های خاص کنار خودش سعی دارد جذابیت قطعه‌اش را به زور هم که شده در چشمان مخاطب فرو کند... اما یک نکته کاملا مهم و اساسی در این بین فراموش می‌شود! و آن هم اینکه این افراد برای ساخت قطعه هم انقدر وسواس و فکر به خرج داده‌اند؟! جواب آن به نظر می‌رسد «خیر» باشد... چون آرتیستی که در ظاهر و تیزر کار، چشمش به دنبال روند مد و دیده شدن هست قطعا در طول ساخت موسیقی هم بیشتر به دنبال فضای مارکت و به اصطلاح «گرفتن» آهنگش است نه اینکه خط فکری و پرستیژ خودش را حفظ کند.
کارگردانان این تیزرها نیز چون معمولا با آرتیست‌های مختلفی کار می‌کنند از این موضوع استقبال به عمل می‌کنند که برای همه با یک شیوه و راحت‌ترین فرم ممکن تیزر بسازند!
یک توصیه‌ای که به تیم‌های تولید یک قطعه موسیقی داریم این است که سعی کنید طوری رفتار و افکارتان را در کار منعکس کنید که وجهه آرتیست حفظ شود. مخاطبان فهیم و باهوش موسیقی به راحتی می‌توانند یک آرتیست مارکتی دم دستی را از یک موزیسین حرفه‌ای و درست تمیز دهند. همین روند باعث شده که در چند سال اخیر خواننده‌ای نتوانسته نظر مخاطبان موسیقی را حداقل برای چند سال جلب کند و اوضاع موسیقی‌مان به سمت کویر رفته است.