با پیشرفت علم تصویر و گرافیگ (طراحی کاور، پوستر، موشنگرافی، تایپوگرافی و تکستگرافی)، نحوه معرفی محصول و جذب کردن مخاطبان برای هرکار و حرفهای، موضوعی با اهمیت و بسیار تاثیرگذار است.
در وادی هنر و خاصه موسیقی، این مقوله اهمیت دوچندانی پیدا میکند. از آنجا که در سالیان اخیر فضای مجازی حرف اول را در دنیای تبلیغات و به اصطلاح پرزنت کردن میزند، اگر این کار به درستی و با رعایت اصول روز حرفهای آن صورت نگیرد از همان ابتدا با شکست روبرو میشود.
فقط داشتن صدا یا موزیک خوب ساخت برای فراگیر شدن یک اثر موسیقایی کافی نیست. یک آرتیست برای مطرح شدن و از آن مهمتر برای اینکه در دل مخاطبان جای بگیرد باید به مسائل متنوع و گاهاً بیربط به تولید موسیقی نیز اشراف داشته باشد. با توجه به شلوغی فضای مجازی، فرصت آزمون و خطا آنچنان فراهم نیست و باید از همان ابتدا خروجی کار حرفهای و اصولی شکل بگیرد.
در موسیقی ایران معمولا بیشتر از خلاقیت و نوآوری با کلیشهها و طرحهای تکراری مواجه هستیم. در دههی گذشته هنرمندان این عرصه اهمیت بیشتری به این موضوع میدهند اما باز هم کافی نیست. کاور یا جلد یک اثر موسیقایی به نوعی بیانگر کلیت و حال و هوای آن قطعه است، بنابراین خوانندهها باید اهمیت به ویژه به طرحهایشان بدهند نه اینکه هر گرافیستی که رایگان یا با عدد کمتری کار میکرد را برای همکاری انتخاب کنند!
بسیار پیش آمده که بخاطر سهلانگاری خوانندگان، درحق عوامل اثر نیز اجحاف صورت گرفته و کسی در نهایت متوجه نشده که سازندگان و نقشآفرینان در یک تکآهنگ چه هنرمندانی هستند!
این ضعف بزرگی است که در فایل ترک یک آهنگ باید کاور قطعه به آن ضمیمه شده باشد تا وقتی مخاطبان آهنگ مورد نظر را پلی میکنند کاور آن نیز با کیفیت خوب نشان داده شود و افراد علاقمند بتوانند به اطلاعات بیشتری از آن دست پیدا کنند.
این موضوع آنجایی جذاب میشود که اصطلاحاً «آرت» نیز وارد کار شود و با طرحهایی طرف شویم که حرفی برای زدن داشته باشند به طوری که در ذهنها حداقل تا چند ماه باقی بمانند.
محسن یگانه و محسن چاوشی از آن نمونههایی هستند که همواره برای تکآهنگهایش سعی دارند متفاوت عمل کنند. در مارکت امروز نیز آرتیستهایی نظیر حامیم، مهیار، عرفان طهماسبی و یاسینی توجهشان به این بخش بیشتر از سایرین است. به نظر شما کدام خوانندگان اهمیت ویژهای به کاورهای موزیکشان میدهند و سعی بر متمایز کردن قطعاتشان دارند؟