چهره هفته موسیقی‌نوین، امیر تتلو
هفته‌ای که گذشت، نام امیر تتلو – هنرمندِ بحث‌برانگیز موسیقی رپ و آر اند بی ایران – باردیگر در صدر اخبار و شبکه‌های اجتماعی قرار گرفت؛ اما این‌بار نه به‌خاطر یک آهنگ تازه یا اظهار نظر تند، بلکه به‌دلیل صدور و سپس لغو حکم اعدام که موجی از واکنش‌های عمومی، همدلی‌ها و درگیری‌های اجتماعی را در پی داشت.
حکم اولیه که به‌سرعت واکنش‌هایی گسترده از سوی هوادارانش و حتی برخی چهره‌های هنری و فرهنگی داشت، باردیگر مرز میان «هنرمند مسئله‌دار» و «محکـ.وم اجتماعی» را مبهم کرد. خیلی‌ها در برابر صدور چنین حکمی ایستادند، نه لزوماً به‌دلیل تأیید رفتارهای گذشته تتلو، بلکه از سر نگرانی نسبت به سازوکار عدالت و حدود مجـ.ازات در مواجهه با چهره‌های عمومی.
لغو حکم تتلو نه‌تنها او را از خطر حذف فیزیکی نجات داد، بلکه در سطح نمادین، به او حیاتی دوباره بخشید. تتلو در سال‌های اخیر همواره میان عشق افراطی هواداران و نفرت شدید منتقدان دست و پا زده. اما آن‌چه این‌بار رخ داد، نوعی «احیای مدنی» بود؛ جامعه‌ای که حتی در برابر چهره‌ای جنجالی، از اصل «حق زندگی» دفاع کرد.
از منظر موسیقایی، تتلو همچنان یکی از پربیننده‌ترین و پرشنونده‌ترین هنرمندان ایرانی در دو دهه‌ی اخیر است. با وجود ممنوعیت‌ها، حواشی و رفتارهای گاه افراطی‌اش، او توانسته صدای بخشی از نسل جوان را نمایندگی کند؛ صدایی پر از خشم، شور، تناقض و فریاد برای دیده‌شدن.
انتخاب امیر تتلو به‌عنوان چهره موسیقی این هفته، نه لزوماً به خاطر تأیید تمام آن‌چه هست یا گفته، بلکه به‌خاطر جایگاهی است که در بطن واقعیت اجتماعی امروز ما به‌دست آورده. او باردیگر نشان داد که مرز میان محبوبیت، جــرم، قضاوت عمومی و قدرت هواداری چقدر در زمانه‌ی ما لغزنده و پیچیده است.