روز گذشته عرفان طهماسبی در استوری خود متنی را منتشر کرد که از خیلی جهات قابل تامل به نظر می‌رسد. عرفان در استوری‌اش نوشته: «سالها در رستورانهای اهواز با این حسرت میخواندم که کاش میشد برای مردمی که اینقدر عاشق موسيقى هستند در محیطی که برای موسیقی ساخته شده و صدای درستی دارد و خبری از صدای قاشق و چنگال نیست بخوانم. حالا اما باور کنید وضعیتی که در سالنهای اجرایی اهواز و خوزستان است در همان حد و حدود رستوران‌ها است. من میدانم خوزستانی‌ها چقدر موسیقی را میفهمند و برایش ارزش قائلند؛ من سالها در کافه‌ها و رستوران‌ها علاقه را در چشمانشان دیده‌ام. حق خوزستان این نیست! و حق من خوزستانی و آرزوهایم برای زادگاهم این نیست.»
اما چه چیز باعث شده «اهواز» که به عنوان کلانشهری در جغرافیای سیاسی اجتماعی ایران شناخته می‌شود هنوز یک سالن مناسب برای اجرای زنده نداشته باشد؟ آن‌هم شهر و استانی که یکی از بزرگترین و غنی‌ترین منابع موسیقی ایران است و بر کسی پوشیده نیست چقدر موسیقی در خون جنوبی‌ها ریشه دارد. در استان خوزستان، سالنهای عروسی و ورزشی در اختیار کنسرت‌گذاران قرار می‌گیرد که هیچ کدامِ آن‌ها برای موسیقی و اجرای زنده طراحی نشده. شهرهای استان خوزستان نیز از این قاعده مستثنی نیستند و به ویژه در کلانشهر «اهواز» اجراهای زنده موسیقی متعددی برگزار می‌شود.
این‌ها همه در حالی رخ می‌دهد که استان خوزستان، محروم از سالنهای استاندارد برای برگزاری چنین رویدادهایی است. عوامل بسیاری سبب شده تا تفاوت چشم‌گیری میان کنسرت‌های تهران و شهرستان‌ها شکل بگیرد. این موضوعی است که به ویژه در سال‌های اخیر نارضایتی هنرمندان و مخاطبان را هم برانگیخته است.
از این موارد می‌توان به شرایط نامناسب و غیراستاندارد سالنهای برگزاری کنسرت، ظرفیت کم سالن‌ها، مشکلات صدا‌برداری، تهویه هوا و عدم استقرار سالن‌ها در مکان‌های مناسب اشاره کرد. امیدواریم که مسئولین، حداقل در دولت جدید و بعد از امضا شدن سند ملی موسیقی، فکری هم به حال سالنهای موسیقی در «اهواز» کنند و امکانات و زیرساختی را فراهم کنند که خدماتی مطابق با قیمت بلیت کنسرت به مخاطبان موسیقی ارائه دهند. اینطور می‌شود هنرمندی در لِول عرفان طهماسبی که قاعده و کیفیت اجراهایش برای خودش بسیار بااهمیت است بالاخره در زادگاه خودش با طرفدارانش دیدار کند و کنسرتی در شاْن آن‌ها برایشان روی صحنه ببرد.